Geschreven door Marijn de Vries in Trouw
U weet natuurlijk al lang dat ik val voor mooie verhalen. Met een licht pathetisch randje, eventueel. Ik schrijf ze ook graag. Want er is zoveel ellende op de wereld, verdriet, gezeur en negativiteit – en daar wordt bijna alle aandacht aan besteed.
Het is makkelijk om daarin te verdrinken, en het mooie te vergeten, of zelfs niet meer te zien. Het mooie staat meestal niet in de krant. Het mooie vinden we doorgaans niet bijzonder. We lopen er langs, werpen er achteloos een blik op en gaan dan weer verder met de dagelijkse dingen. Het mooie nemen we vaak voor lief. En dat is zo zonde.
Geen wonder dus dat ik erg vrolijk word van een pas verschenen boek, ‘En dan nu het goede nieuws’, van Franka Hummels en Karin Sitalsing, die allebei ook voor deze krant schrijven. Kleine verhalen met een grote betekenis. Oftewel verhalen die je dag beter maken. Persoonlijk heb ik die nodig, als het wereldnieuws me al te somber stemt.
Stekker
Zo schrijven ze over de voetbalclub Kids United in Groningen. Eigenlijk is het een heel verdrietig verhaal, over een jongetje van tweeënhalf, Sandro, dat ernstig ziek werd. Hersenvliesontsteking. Hoewel de moeder het al dacht, nam de dokter het niet erg serieus. Uiteindelijk, in het ziekenhuis, was de boodschap: we kunnen de stekker er beter uit trekken. Sandro gaat dit niet overleven.
Toch kwam Sandro bij – uiteindelijk bleek er door de medicatie geen hersenactiviteit meer te zijn, maar hersendood was Sandro niet. Wel ernstig gehandicapt: hij kon eigenlijk niets meer.
Je zou om minder bij de pakken neer gaan zitten. Zo niet de ouders van Sandro. Tegen alle voorspellingen in, zorgden zij ervoor dat hij weer dingen leerde. En ze richtten een voetbalclub op, want voetbal, dat vond Sandro prachtig. Eerst met maar vier kinderen en duizend euro, waarvoor ze tien ballen, twintig hesjes en wat pionnen kochten. Al snel groeide de club. 135 leden zijn er nu, ruim twintig jaar later.
Nietig
Het is een plek voor lichamelijk en verstandelijk beperkte kinderen om eindelijk eens te vergeten wat ze niet kunnen, en te laten zien wat er wél kan. Om eigenwaarde op te bouwen. Iets te doen wat echt leuk is. De plaatselijke FC heeft Kids United geadopteerd. Ze mogen in het tenue van Groningen trainen en wedstrijden spelen, en ze hebben allemaal een contract, ondertekend door directeur Hans Nijland.
De ouders van Sandro zijn fulltime met de voetbalclub bezig. En hoewel zijn moeder voordat haar zoon ziek werd hun leven natuurlijk anders voor zich had gezien, noemt ze zichzelf nu een beter mens. Ze maakt zich niet snel druk, geeft niets om materiële zaken. Is blij met weinig. De kinderen met wie ze werkt aandacht kunnen geven en zien opbloeien, daar wordt ze gelukkig van. En als Sandro niet ziek was geworden? Dan had ze waarschijnlijk, net als veel ouders, alleen haar eigen kinderen belangrijk gevonden.
Ik lees dit soort verhalen zo graag, verhalen uit de sport, maar ook over andere aspecten van het leven. Het maakt je even nietig. Zet je op je plaats. En zorgt ervoor dat je na het lezen misschien wél even stilstaat bij iets moois dat daarvoor nog bijna vanzelfsprekend was.
Bron: Trouw